Tijdens de opwarming van de Boterhammen klimt een hummeltje van hooguit drie jaar op de kiosk in de Warande. Het blijkt het zoontje van één van de backgroundzangeressen te zijn.
Maar het ventje zoekt helemaal niet naar zijn moeder.
Neen, hij manifesteert zich meteen op het podium en presenteert zich als een volleerde frontman.
Die kan het nog ver brengen.
Als ze niet oppassen scheept hij straks in om de wereld rond te zeilen, dan kan die jonge Hollandse het wel schudden.
"Meisjes van dertien : te oud voor de poppen, te jong voor de liefde..", zong Paul Van Vliet.
Volstrekt te jong om de wereldzeeën te bevaren - moesten dat in Holland trouwens geen mannen met baarden zijn ?
Hoe kan je zo'n kind, als ze op haar vijftiende terugkeert, ooit nog een uur voorschrijven om thuis te komen ? Zou hoogst bespottelijk klinken.
Op welke meridiane zone staat haar uurwerk afgesteld ?
Zo'n meisje kan toch nooit meer stilzitten op de schoolbanken ?
Braaf aan tafel blijven na het bikkelen tot iedereen zijn dis heeft beeïndigd ?
Mag ze opblijven voor de laatavondfilm ?
Mag haar vriendje blijven slapen als ze 15 wordt ?
Ik zie ze niet graag vertrekken maar evenmin gaarne thuiskomen.
Toen een vriendin me onlangs vertelde dat haar jongste zoon het plan had opgevat om na zijn humaniora een wereldreis te gaan maken, was ze tegelijk furieus en verontrust.
"Grietje, moest mijn zoon me dat melden op zijn achttiende, ik zou hem omhelzen," antwoordde ik. Het milderde geenszins haar vrees.
18 is geen 13. En de jongeman ging niet in een gammel bootje.
Als ik dertien was speelde ik met de knikkers, ik moest nog leren zwemmen en schoot op onschuldige vogels met een katapult.
Dit kind is geen vogel voor de kat maar een kat voor de vogel.
En als u het mij vraagt : bepaald niet om zonder handschoenen aan te pakken.
Lees Woodstokje I op Brusselblogt.be
Geen opmerkingen :
Een reactie posten