Fontainas

Het is amper halfacht als ik Jezus tref in het Fontainasparkje.
Hij lijkt weggelopen van tafel bij het laatste avondmaal, en heeft in vertwijfeling een onderkomen gezocht in het plantsoen. Deze man laat zich voorlopig niet kruisigen.
Er is behalve de godsgezant en mijzelf ook nog een derde figuur in de wandeltuin. Dat maakt de Heilige Drievuldigheid compleet.
Een stevig gebouwde bleke man, in lichtblauw trainingspak, maakt hele vreemde bewegingen op het terras naast het speeltuintje.Bij nader toezien ontwaar ik een zekere orde, ik vermoed dat het Tai-Chi is.Na een tijdje neemt hij een lange stok ter hand en zwiert er vervaarlijk mee rond.Ik twijfel, sommige mensen gaan overal wat proeven en maken daar dan zelf een hutsepot van,misschien combineert hij andere oosterse gevechtssporten ?

Ieder doet zijn ding : de bijbelse figuur houdt het gras schoon, hij raapt de blikjes op,de rijzende zon zwaait met één en ander, ikzelf geniet van de ochtendlijke kalmte.
Voortgaand in de Heilige Drie-eenheid is de stok ongetwijfeld God de Vader, de Waarheid, de Zoon is ook duidelijk, hij staat voor de weg naar de waarheid, dus blijft er maar één figuur meer over voor mij : de Heilige Geest, symbool voor het geloof, de inzet om tot de waarheid te komen.
U gelooft het of niet.

Het zou mooi zijn moest hier een groep mensen bij het ochtenddauw aan Tai Chi doen, in volmaakte harmonie, met dezelfde sierlijke trage bewegingen. Graag ook een gekleurd gezelschap.Ze moeten wel zwijgen, daar dient de ochtend voor.
Maar het is niet.Alles begint klein, misschien heeft hij weldra een resem volgelingen.

De opdracht waarmee de Nazarener zichzelf dan weer heeft opgezadeld is onoverzichtelijk,Fontainas lijkt wel het stort van Mexico-stad.
Het enige incident dat zich voordoet is een strubbeling met een klein hondje van een mevrouw die net is gearriveerd. Hij snuffelt even aan de Taï, maar als deze daarop, wat gemanoevreerd, zijn rechterbeen uitzwaait, schrikt de poedel zich een bult.
Hij loopt snel weg, staart tussen de poten, maar keert na een bochtje terug en begint te blaffen.
De man wordt gestoord in zijn concentratie en geeft met een stok een heel klein tikje richting hond.
Het baasje, een zware mevrouw, maakt zich hierover dik.
Er volgt een korte woordenwisseling. De vrouw schudt van neen en legt de hond aan de leiband.
Daarop vervolgt hij zijn oefeningen.

Net als ik wegga betreedt de parkwachter het plantsoen.
Hij kijkt even naar de puinhoop en schudt eveneens van neen.
Iedere ochtend hoopt de man op een mirakel : een brandschoon terrein.

Jezus is ermee bezig. Zijn pogingen zijn niet onverdienstelijk, maar hij heeft het wonder nog niet helemaal in de vingers.