Spooktram

Om 20u26 is tram Stalle alleen bevolkt met macho's, onguur volk en donkere mensen.
Het is een druilerige herfstavond en ik ben doodmoe : dat zal het beeld wel wat kleuren.

Er staan een viertal ruige skinheads met vervaarlijke tatoeages. Ze kijken naar mij, ik voel het.
Ik pas niet op hun voertuig.
Er is ook een geblondeerde Jimi Hendrix met een afschuwelijk gebit. De look-a-like heeft dezelfde gewoonte als zijn evenbeeld : hij pulkt aan de gitaar met zijn snijtanden.
Behalve het instrument wordt ook het gebit verneukt : dat zijn dubbele kosten.
Voor Jimi was dit geen probleem, voor deze man duidelijk wel.

Naast mij staat een meisje, ik dacht dat het een pony was, haar paardestaarthaar is even dik en dof als het kleine paard.
Niemand praat met mekaar.
Er hangt een zware dreiging over Tram Drie.

Als aan de Beurs een zwaarlijvig koppeltje opstapt kunnen we nog amper asemen.
Iedereen blijft als aan de grond genageld met wazige nietszeggende ogen. Niemand bougeert.
Ik ben er nu zeker van : dit is een spooktram.
Vlak vóór de deuren dichtgaan spring ik snel op het perron.
De macho's en Jimi knarsetanden.

Ik ben net op tijd ontsnapt : het is niet de eerste tram die spoorloos verdwijnt.