Het Afscheid

Bij deze zeg ik vaarwel tegen mijn tempel en stamcafé van oudsher.
Jaren vaste klant geweest. Dat is wat afgezwakt sinds ze ineens de koffie met dertig procent hebben verhoogd. Dat was er een beetje over. Maar ik ben ze nog even trouw gebleven.
Nu doen ze de deur definitief voor mij dicht : koudweg op straat gezet.

Het is niet gezond maar ik mag graag een dunne cigarillo roken, zij het met mondjesmaat.
In combinatie met koffie en wijn is dat een groot genot. Niet meer in de Greenwich dus.
"Hou er rekening mee dat als gevolg van een nieuwe verordening van de regering dit café rookvrij is." Het hangt op de deur boven een roodwitte verbodssticker.

Noodgedwongen verkas ik naar Le Coq.
Daar beland ik midden in een echtelijke twist.
Het tafeltje naast mij is één en ander aan het uitmaken.
Ik luister niet, zij praten gewoon te luid.
Zij is het beu, ze doen er al jaren over, hebben het even geprobeerd, tot hij om onduidelijke beroepsredenen, eronderuit is getrokken.
Nu hij terug in de stad werkt, houdt niets hen meer tegen om te gaan samen wonen.
Althans, dat beweert zij.
"Het is het één of het ander," zegt ze, "we moeten één keer de knoop doorhakken. Ge moet kiezen schat, voor mij of voor een ander leven."
Hij wil zijn onafhankelijke status niet kwijt maar evenmin zijn liefje.
Hij omfloerst dit met wat gezwollen praat als mekaars vrijheid gunnen, het voordeel van een LAT-relatie en de angst om zijn vrienden te verliezen. Zij wint daar tenslotte ook bij : zij kan evenzeer haar eigen vriendenkring verder frequenteren.

Zij vindt hem "laag". Hij vindt dat zij overdrijft.
Hij tapt nu uit een ander vaatje : "Ik ben er nog niet klaar voor." "Na tien jaar wordt het hoog tijd," zegt zij daarop.
"Het is het één of het ander schatje, ge kunt van mij niet verwachten dat ik blijf wachten, straks ben ik veertig en zit ik nog alleen te kniezen."
Hij probeert nog wat over eventuele mogelijke opdrachten in het buitenland.
Dat was een slechte zet, zij reageert daarop zeer terecht : "Reden te meer om te gaan samen wonen, anders hebben we dubbele kosten als jouw appartement continu leeg staat."

Hij wil geen doordeweekse relatie, zij wil geen zondagslief blijven.
Hij vindt dat daardoor juist de vlam in de pijp blijft.
Zij verhoogt de druk tot een ultieme eis : "Ik wil vanavond nog een antwoord."
Hij schudt met zijn hoofd.
"Ik blijf niet meer wachten. Morgen begint onze toekomst of we zetten er definitief een punt achter."
Hij beseft dat het geduld op is.
Er wordt lang gezwegen. Alles is gezegd maar niets beslist.

Tenslotte gaan ze naar buiten. Apart.
Eerst zij, na korte tijd ook de man.
Als ze al niet meer samen door de deur kunnen wordt samenwonen heel moeilijk.
Ik vrees ervoor.