Vreemde Liefde

"Het was een vrumde," en die was niet welkom in de familie.
Hij is één van die zeldzame, relatief jonge mensen die nog brussels spreken. Weliswaar met overwegend franse klanken ertussen.
Zijn brussels komt van ver, ik vermoed van bij zijn grootmoeder. Bij hem thuis was de voertaal frans, overduidelijk.
Hij houdt van Plastic Bertrand en Johan Strauss, van Jean-Claude Van Damme en Michel Piccoli. Een vreemde smaak, in uitersten.
Het typeert hem een beetje, misschien is één en ander hem aangepraat, zijn opvoeding heeft hem getekend maar hij blijft in zekere zin ook zichzelf.

Hij was allang op zoek naar een lief, een beetje aan de zelfkant, en zeker die mensen trachten harstochtelijk naar affectie, koestering, graag gezien worden. Hij zeker, ook al om te ontsnappen aan dat verstikkende milieu.

Ze was van Noord-Afrikaanse origine en had een kind. Dat was tweemaal pech als je daar mee afkomt in een begoede familie, die zichzelf een zekere status toedicht.
Die familie had een verwoestende invloed. Een gesloten gezin, die een wat achtergebleven kind overbeschermen en daardoor ook versmachten.
Hij wordt niet bekwaam geacht zijn leven in handen te nemen, zich te ontplooien, een relatie aan te gaan.
Verre van dat dit vanzelfsprekend is, maar ik heb al ervaren dat mensen eerder groeien en boven zichzelf uitstijgen, als ze vertrouwen krijgen eerder dan dat ze behoed worden.
Dat dit geen vlekkeloos parcours is, dat zal wel, maar bij wie wel ?
Deze familie had daar geen oren naar. Een Marokkaanse met een kind, die wil alleen maar profiteren.
Dat er tussen die twee wel degelijk verstandhouding was, zorg, vriendschap, liefde zeg maar,
dat werd radicaal afgeblokt.

De man bleef gebroken achter. De vrouw en het kind heeft hij nooit meer teruggezien.
Zijn laatste zin is onvervalste brusselse poëzie, schoon maar tegelijk indroef :
"Ze kunnen al veil, telefoneire met de GSM van China noe de Nordpool.
Ze kunnen raketten noa de moen sturen, mais un coeur brisé plakken met colle-tout, dat kunnen ze nog niet."