Onthaasting

In de Golfinho aan de Barrière eet een Portugese vrouw een Bafina-sandwich terwijl ze rookt.
Die zal er geen zaak van maken als ik rook in haar nabijheid.
Ik ken mensen die hun thee drinken en de krant lezen op het toilet.
Douchen en onderwijl zijn tanden poetsen is bij ons dan weer een huiselijke gewoonte.
Teveel tegelijk.
Men kan niet een homard nuttigen en tegelijk naar Beethoven luisteren, zei mij oude muziekleraar altijd.
Het verwondert mij iedere keer weer dat ik weinig heb onthouden van wat de schamele leraars die ik heb gekend mij onderwezen, maar des te meer van wat ze terzijde zegden.
Misschien doet terzake wat terzijde ligt.

Ook dat is orde maken in de chaos, ballast overboord.
Ik zit op de tram met een jongeman die erin slaagt om te luisteren naar zijn MP3, de Metro te lezen en ondertussen zijn berichten te bekijken op zijn mobieltje.
Ik word daar een beetje zenuwachtig van.
Alles moet rap, direct, onmiddellijk en tegelijk - alsof we de wereldbol sneller kunnen doen draaien daardoor.
Op de foor wordt men ook duizelig als men te lang doordraait.

Ik bewonder mensen die zich helemaal en totaal kunnen wijden aan één ding.
En daar helemaal in opgaan. Misschien omdat ik daar zelf moeite mee heb.

Mindfulness, onthaasting - het is the talk of the town.
Iedereen praat erover, weinigen doen het.
De enkelingen die het doen, haasten zich om te onthaasten.
De onthaasting wordt gepland, het krijgt een plek tussen de vele afspraken, alsof het een agendapunt is en geen houding. Niks van begrepen.

De polyvalente man met het mobieltje, de Metro en de MP3 maakt zich dik aan de telefoon.
Eén en ander verloopt niet naar wens, hij begint zowaar te roepen, waarop de andere wijselijk inhaakt.
Hij vloekt nog wat in zichzelf, trekt kwaad zijn MP3-speler uit en gooit de Metrokrant opzij.
Daarop gaat hij zitten mokken en kijkt naar buiten.

Het is een begin.