De Liefde kan niet van één kant komen

Eén man en één vrouw lopen achter mekaar.
Er is exact drie meter tussen hen beide.
Ogenschijnlijk hebben ze niets met mekaar te maken,  maar schijn bedriegt in de Zuidstraat.

Zo af en toe, zo om de drie maal drie meter, roept de man iets onduidelijk, hoofd opzij, naar de vrouw.
Ze knikt, maar zegt niets, nochtans heeft hij haar instemming begrepen want hij antwoordt blijkbaar gevat,
waarop zij wijst naar het restaurant aan de overkant.
Hij blijft staan en kijkt, maar ook zij houdt halt, ze komen geen centimeter korter bij mekaar.
Hij schudt het hoofd, zegt nog even iets en beide vervolgen hun weg, de afstand blijft.
Dan komt een onverlaat tussen hen beide lopen, de man roept opnieuw naar de vrouw, ze roept terug en terstond maakt de indringer zich uit de voeten, als getroffen door een elektrische schokgolf.

Het gaat ook in de andere richting. Nu roept de vrouw, iets willekeurig, voor zich uit.
Hij loopt door, kijkt opzij, gromt entwat, zij reageert zonder naar hem te kijken. Loopt zomaar door, hoofd naar de vitrines gericht.
Als ze onverwachts blijft staan en haar mobieltje beantwoordt blijft hij eveneens ter plekke, maar de drie meter blijven onveranderd.
Ze vertrekt opnieuw, heel traag, zodat hij de tijd krijgt om hetzelfde tempo en dezelfde afstand te zoeken.
Nu wijst hij naar de overkant maar ze wijst zijn voorstel af, hij reageert gelaten door zijn schouders op te trekken.
Dan lopen ze een tijdje zwijgend verder, in dezelfde geul, keurig achter mekaar.
Geen van beide is onredelijk, chagrijnig of kwaad, het is een manier van omgaan.

Zonder het minste teken gaat de man de Houtsiplou binnen, zij volgt.
Ze zetten zich neer, aan dezelfde tafel, maar niet tegenover mekaar, zij aan zij.
Zij opent het gesprek, kijkt opzij, hij reageert en kijkt de andere kant op.
Ze bestellen elk iets anders.

Dit buitengewone koppel houdt, zij het onbewust, een belangrijk betoog :
de liefde kan niet van één kant komen.
Wellicht hebben ze mekaar hartstochtelijk lief.