I like the women of this world

"Kom bij ons zitten Gerard.."
Hij schuifelt wat ongemakkelijk rond de tafel, bladert in de kleurrijke folders van de Kinderateliers.
Het museum aan het Leopoldspark op vrijdagmiddag. Behalve wat rumoerige klassen weinig volk in dit Walhalla van de Natuurhistorie.

Gerard bloost lichtjes, zet zich neer, niet tussen de rest maar net ernaast.
Een veertiger, welgeschapen blonde man, lijkt sportief, zeker niet onhandig. Lichtgrijs gestreept kostuum, open wit hemd, ideale schoonzoon.
De groep is bezig aan een druk discours, er wordt bijwijlen hartelijk gelachen, er is slechts één vrouw in het gezelschap. Een gezellige dame, niet ouder dan vijfendertig, gebloemd kleedje, leuk voorkomen. De frisheid van het meisje, de maturiteit van een vrouw. Ze beweegt zich als een vis in het water in het gezelschap.
Collegae onder mekaar, teambuilding, een uitstapje als glijmiddel, verhoogt ongetwijfeld de rentabiliteit, nooit een verloren investering.
De tentoonstelling doet er niet toe, Magritte of Moof, who cares : als de snaren maar gestemd geraken.

Gerard hoort erbij maar ook weer niet. Hij speelt met het bierkaartje op de tafel.
Hij wordt gedoogd, nooit gepest, heeft zijn looks en intellect, hij mag aan boord.
Er wordt opnieuw besteld, twee man gaan naar het toilet, iemand naar de toog, wat over en weer geloop.
De vrouw wisselt van plaats, komt naast Gerard zitten.
Ze bruskeert niets, gewoon neutrale vraag, wat hij vond van de tentoonstelling enzo, of hij hier vroeger al was geweest, met de kinderen misschien..?
Gerard bloost lichtjes, kijkt amper op, antwoordt voorzichtig maar niet ontwijkend.
De anderen ratelen verder.
Hij vraagt nooit iets terug. Behoedzaam, argeloos, zonder hem te verpamperen of te overrompelen betrekt ze hem uiterst subtiel bij het gebeuren.
Eerst met de wat oudere man rechttegenover hem, ze zijn al met drie.
Gerard wordt actiever, vraagt al wat terug. De man antwoordt, stelt zelf een vraag, de vrouw repliceert, bevestigd, Gerard komt tussen en zij legt - heel even maar - haar hand op Gerard's pols, en legt het nog wat omstandiger uit. Gerard lijkt niet helemaal akkoord, hij lacht voorzichtig en zet zijn betoog uiteen.
De oudere man knikt en wenkt de jongste van de groep naast hen, een man met Quickielooks.
Ze zijn al met vier.
Het gesprek zet zich gemoedelijk verder. Dan verwijdert de vrouw zich even, ze keert terug aan tafel, de drie mannen praten honderduit, Gerard nog het meest van al.
Ze zet zich neer op haar vroegere plek en herneemt het gesprek met de andere collegae.
I like the women of this world.