In Station Rogier bedelt een armzalige Romajongen met slechts twee stompjes aan beide schouders.
Hij houdt zijn bekertje in de mond en knikt zoals het Negertje op de lessenaar van Meester Roger in het vijfde leerjaar. Heel lang geleden.
Maar nu, in april 2012 staat de Roma daar heel alleen en ik vraag me meteen af hoe zo'n jongen zijn gevoeg doet, zijn neus snuit, zijn bekertje uit de mond neemt als het vol is, zijn boterham smeert, zich wast of kleedt, zijn tanden poetst, een sigaret aansteekt, zijn haren kamt. Kortom, wat kan die jongen eigenlijk alleen behalve bedelen ?
Waarom knikt hij ? Groet hij de mensen ? Of verzoekt hij de passanten ? Of beide ?
Ook ik groet de jongen en wordt daardoor ogenblikkelijk aangeklampt door een meisje met lange paardestaart en een grote haarspeld die zomaar opduikt uit het niets. Zij helpt de jongen ongetwijfeld bij het poetsen van zijn tanden.
"S'il vous plaît monsieur.." - Ik loop door en ze kijkt heel kwaad.
Daarop neemt ze het bekertje uit de mond van de jongen en loopt me achterna, Roma's kunnen namelijk heel opdringerig zijn.
"Non merci," zeg ik domweg, wat ik altijd zeg als men mij iets aanbiedt wat ik niet hoef.
"Pas manger avec merci..", zegt ze daarop. Dat is raak.
De jongen blijft ondertussen knikken en ze steekt het bekertje opnieuw tussen zijn tanden. Nou moe.
Ik heb beleefd goeiedag gezegd en Non Merci : wat kan een mens nog meer doen ?
Veel van het geld van de bedelbendes verdwijnt sowieso in de zakken van dikbuikige vunzige mannen in lange leren jassen met een dikke wollen kraag, die ver weg van de Brusselse straten vegeteren op het zweet van deze stumperds.
Misschien ben ik te goed voor deze wereld ? Of te dom ? Of beide ? Of is dat sowieso hetzelfde ?
Non Merci.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten