Hoe gelukkig is de zwartharige, eerder mollige, vrouw die de geblokte, veel te zwaar geklede man, een midveertiger, in de armen valt. En nog eens, en nog eens.
Ze bekijken mekaar indringend, breed lachend. Zij aait even zijn zwarte lokken, ja ze zijn gegroeid.
Het is zólang geleden.
Waar hebben ze mekaar het laatst gezien : op het consulaat in Singapore ?
Of in de Missiepost van Mampoko, diep in de Congolese rimboe ?
Of gewoon, vlakbij, waren ze beide geen enthousiaste Chiroleiders in Neerpelt of was het Zwevezele ?
Nog eens een ferme knuffel, oooooh, het is al zolang geleden.
En dan krijg je zomaar een verzoek op Facebook. Ooh, kijk, die bestaat nog.
Even klikken en hij is binnen.
Van het één komt het ander, blijft het bij Facebook meestal oppervlakkig en virtueel, heel soms komt er een ander verzoek.
Ze blijken alletwee in Brussel te werken, ook dat nog, niet eens zo gek ver van mekaar.
De Beurstrappen, dat lijkt een vanzelfsprekende plek.
Waar te beginnen ? Heb je mekaar al 25 jaar niet meer gezien, ook al was je toen heel close.
Wat is er allemaal te vertellen ? Wat kan je nog vertellen ? Wat mag je vragen ?
Hoegaathet ? Getrouwd ? Kinderen ? Werk ? En de familie ? Enziejedienog ?
Stel dat het allemaal wat morsig is ingevuld, onvolkomen, met veel lacunes ?
Het liefdesleven wat in de soep, geen vast werk, wat op de dool, je vrouw is er vandoor met je zogenaamd beste vriend, de kinderen doen moeilijk.
En dan, bij de andere, lijkt het allemaal zo vanzelfsprekend, zo moeiteloos, zo licht, zo simpel, vloeiend.
Kan je dat allemaal meteen kwijt, moet dit zomaar, zoveel jaren later, mekaar gekend in die opwindende jeugdjaren, zoveel passie, zoveel levensdrift, zoveel dromen, wat blijft er over ?
Zoals een ex-collega die ik onlangs levend tegenkwam in de Mediamarkt. Kuskus, alles goed, waar werk je nu ? Ik werk thuis bij de kinderen, is dat niet goed misschien, antwoordt ze grimmig.
Misverstand.
Zijn zij rijper geworden ? Of bezadigd ? Gearriveerd ? Verbitterd ? Carrière gemaakt ?
Of vindt hij dit onbelangrijk ? Zij wel ?
Misschien hadden ze mekaar beter niet ontmoet, het beeld van vroeger bewaard, de immer blije Aspi's en de wilde après-chiro. Laat dit gewoon rusten.
Yes : they can.
De vrouw en de man met de zwarte lokken.
Er is zoveel te vertellen : om het even, wrong or right, het leven is niet zwart-wit.
Ze kenden mekaar door en door, dat slijt nooit. Alles kan en mag, whatever.
Enja, er is niets veranderd, ze steken de Anspach over, geen van beiden twijfelt :
geen sprake van de McDonalds, ze gaan als vanzelfsprekend, haast blindelings, daar rechttegenover naar de Exki.
Na al die jaren nog steeds een gezonde relatie.
...vind ik leuk..
Geen opmerkingen :
Een reactie posten