Het meisje staat rechtervoet vóór linkervoet, hoofdje schuin (op) te kijken naar de jongeman met de blonde krullen en de valse glimlach. Het is een geboren Ladykiller, heel herkenbaar voor de mannelijke kunne en voor de broken hearts die hij ongetwijfeld in zijn zog heeft gedumpt.
Het meisje met het schuine hoofd is niet alleen, wat had je gedacht.
Er staat een rivale naast haar, niet onknap maar wellicht wat te mollig voor de charmeur.
Ook zij doet haar best, met glinsterende oogjes luistert ze naar zijn flauwe praatjes. Beide moeten moeite doen om spontaan te lachen als hij zijn grapjes uitstrooit.
Spontane moeite, dat veroorzaakt ongetwijfeld moeheid aan de kaakspieren. Ze hebben het er allemaal voor over.
Soms als hij naar de mollige kijkt, kijkt de zwartlangharige naar zijn kruis en dan naar boven, zijn bast en lange nek. Een knappe verschijning zondermeer, voor de mollige volstaat het wellicht in zijn schaduw te staan, maar de andere wil hem binnen doen. Liefst nog vandaag, als het even kan.
Ik zie ze bezig op spoor 6 van het Centraal Station, waar ze wachten op een trein voor Nivelles.
Er staan wel zeven, acht, van dit soort verleiders en verleidsters in een brede rij op het perron.
Om 8u22 spelen de hormonen hen al duchtig parten.
Als toeschouwer heeft het iets van theater, het perron als een langgerekt podium.
Een rij jonge binken en grieten die allemaal heel erg hun best doen.
Er is teveel tegelijk : geflirt, verliefde blikken, chagrijn, jaloezie, naijver, platvloersheid en verfijning, zelden puurheid, soms het naspelen van een soappraatje.
Maar ook verdriet, ontgoocheling, hartzeer, gekwel, spijt, verwarring.
De quai als Shakespeariaans drama.
Bij jonge zielen kan dit hartverscheurend zijn, verwoestend bijwijlen. The one and the only.
The one, dat geloof ik graag.
The only ?
Dat heelt met de jaren.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten