"Dons is altijd ziek als 't frans is, dasnemeernormaal zeg ik tegen de mijne".
"Nen dégout van frans, kandaverstaan," repliceert de roodharige tegenover haar.
"Nie van 't frans, maar van hààr, ze zoekt haar."
"Dan moedde reclameren," zegt de rode opnieuw, "g'hebt van die opgeblazen uffrakes die denken dat ze 't warm water hebben uitgevonden."
"De mijne zegt dat twel zal overwaaien, dan moet em niks doen 'kenhem. Hij zegt dat ze voor haar eigen moet opkomen, maar als z'iets zegt wordt ze direct gestraft. En ze moet het dan nog in 't frans expliceren, stijf van de stress, vaneiges dat ze fouten maakt."
"Direct naar de directeur met zoiets." De rode is voor de kordate aanpak.
"' 't Schijnt dat ze aanhoudt met hem, daarom heeft ze zo'n groot bakkes. Ze dekken mekaar."
De vrouw bloost ervan, ze is een prille veertiger met een felle boezem en ze onderhoudt zich met haar roodharige collega aan een tafeltje in de Mort Subite.
De rode is een leeftijdsgenote maar ze houdt zich voorlopig gedeisd over haar eigen kroost. Men moet zijn wereld kennen.
“Kan ze niet veranderen van school ?” probeert de kordate, meer als een losse flodder om het gesprek gaande te houden.
“Ze zit daar al gans haar leven, dakan ik da kind nie aandoen, alleen voor dat kieken van Frans.”
Dat is een patstelling. Haar betrokken collega moet even passen.
“Is ze benoemd ?” Dat weet de andere niet.
“Als ze benoemd zijn, zitten ze gebetonneerd, dan kunde nie veel bougeren.”
“D’er moet iets bougeren,” antwoordt de felle boezem, “da kind gaat eraan kapot.”
Ze zoekt krampachtig een uitweg maar de rode kijkt alleen maar beduusd.
“Wa zoude gij doen ?” vraagt de moeder tenslotte, in uiterste wanhoop.
“ ’t Is altijd iets met de kinderen,” antwoordt zij, een héle brede bocht nemend, “ge laat er vantijd uw slaap voor.”
De felle boezem zucht diep, er wordt afgerekend, de middagpauze zit erop.
Er is niet opgelost, maar alles is gezegd.
Kan ze allang niet meer tegen den hare.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten