De Stille Werker

Hij is helemaal in het zwart. Doet gewoon zijn werk.
Schuifelt van de éne kant van de ruimte naar de andere. Ogenschijnlijk en voor het oog van de camera moet hij niets doen. Dan zijn het lange dagen, helemaal niets uitrichten.
Hij blijft staan bij een grote foto, bekijkt het van veel te dichtbij, neemt geen afstand, gaat verder.
Klopt even met zijn linkerhand tegen de lange witte muur, dan handen op de rug.
Hij passeert vaak langs de video van Elina Brotherus die zichzelf naakt portretteert in het kristalheldere water van een desolaat meer in Finland.
Checkt zijn mobieltje, geen enkel berichtje.
Er is overleg tussen zijn collega op de overloop, het duurt maar even, een kwakkel over de chef.
Een andere medewerker komt langs, ook al in het zwart, hij draait met zijn rechterhand over zijn linker : wissel van zalen.

Dat zorgt voor een kleine afwisseling in het monotome bestaan van de suppoost.
Straks staat hij aan de ingang, scheurt de tickets.
Nu schuift hij langzaam, hoofd naar de grond, langs de linkermuur en keert terug langs de rechter.
Volgen zaalwachters een vast opgelegd tracé ? Misschien is het wel een steelse dans, een verborgen laag onder het vernis, het lijkt alsof ze zomaar wat kuieren : vergeet het maar.
Zo houden ze de concentratie scherp, blijven ze alert.

Hij gaat nu opnieuw de zaal in, handen op de rug, dat geeft een zeker aanzien.
Dan gaat hij staan, nog steeds handen op de rug, als een fiere soldaat, de benen lichtjes gespreid.
Tussen twee zalen zodat er zicht is over de twee ruimtes.
Zijn blik blijft hangen bij het mooie, blijkbaar bijziende meisje, ze plakt haast tegen de foto's.
Is hij bezorgd om het materiaal of geïnteresseerd in het meisje ?
Plots veert hij op, schiet als een duiveltje uit een doosje naar een nietsvermoedende bezoekster -
'on ne peut pas photographer madame' - sec, maar vriendelijk.
Glimlacht bij het terugkeren naar zijn plek naar een jonge moeder die een pasgeboren kind op de buik draagt.
Het is stil in de zalen van de Bozar, net als in de lege kerken van Brussel, zelfs de voetstappen klinken gedempt in de gewijde ruimtes.
Hij klasseert de wegwijzerkaarten Frans, Engels, Nederlands, in de juiste volgorde.
Krabt in zijn haar, gaat wat zitten spelen met de Ipad en de foto's van Prisacaril, een video-kunstenaar.
Gaat weer wandelen door de witte zaal, plots, heel abrupt draait hij zich om alsof hij een snoodaard op heterdaad wil betrappen. Een schijnmanoeuver.
Niemand evenwel maakt aanstalten zich iets toe te eigenen.

Zaalwachter is een zogenaamd stil beroep.
Net als een monnik, of een badmeester. Ganser dagen staren naar de rimpels in het water, geen seconde wijken, owee als er één kind verdrinkt, je overleeft het nooit.
Owee, als iemand aan de haal gaat met The Pendant van Borremans.
Ogenschijnlijk doen ze niets, maar geen moment mag hun aandacht verslappen.

vanorenzeggen

Mijn Japanse buurvrouw wist het van haar neef.
Die was op bezoek geweest in de hoofdstad met een groep landgenoten.
Zo'n trip van tien dagen dwars door Europa, een doorsnee van het oude continent.
Hij was even langsgekomen en zijn verhaal verbijsterde haar.

Ze waren hun Japanse gids gevolgd die met een vlaggetje van de Rijzende Zon stond te wapperen in het Centraal. Nadien waren ze naar het Koningsplein getrokken en nadien naar de Grote Zavel waar ze verscheidene chocolatiers bezochten.
De Grote Markt, Manneke Pis, het Broodhuis hadden ze helemaal gemankeerd, hun voorziene gids had vruchteloos gewacht in het Centraal, meer zelfs hij was gebriefd dat de groep ging later zijn.
Ze hoorden achteraf dat er een circuit bestaat van gewiekste gidsen die hun argeloos publiek afleiden van de geijkte toeristische plekken en vervolgens naar bevriende handelaars loodsen, waar zij uiteraard een fors graantje meepikken.
Via contacten in reisagentschappen en gehackte boodschappen ondervangen ze enthousiaste toeristen die ze vervolgens als de Rattenvanger van Hamelen compleet misleiden.
Weest dus waakzaam als een lachende gids je verwelkomt met een vriendelijk vlaggetje.
De vlag dekt niet altijd de lading.

Gespot

De 'Ramadezen', die, die hebben geluk dezer dagen.
Slechts éénmaal daags dienen ze een doorlopende maaltijd te bereiden.
Verder kunnen ze heerlijk relaxen tussen zonsopgang en zonsondergang om dan de ganse nacht een lekker feestje te bouwen met vrienden en familie.
Vasten met klasse.
Allah is inderdaad groot.

Zomer in Brussel

Lees mijn bijdrage over Zomer in Brussel op http://www.brusselblogt.be/

PoëzIeNdestad

Soms ligt het zomaar op straat.
Sandwicherie Poulet Royal, Croissanterie La Lune, Friture Bambi of Snackbar Zen.
Gefundenes Fressen.

Vreemde Kermis

Ze is zo dun als bamboe en even onbuigzaam.
Naast haar loopt een onhandige blonde slungel, een zwartharige kleuter aan de hand.
Zij roept hem voortdurend van alle onhebbelijks toe, hij reageert gelaten, trekt zijn schouders op, antwoordt amper.
Zij is ontegensprekelijk jonger, al is er niet het manifeste verschil zoals vaak bij dit soort koppels.
Zij weet van wanten, in gebroken Engels, maar dat stoort haar in genendele om haar mannetje te staan.

Ze lopen met twee koters op de Brusselse Foor ter hoogte van Terre Neuve, wellicht had zij zich ook een ander Nieuw Land gedroomd. Er is de geur van aangebrande haring, de smog van ongedurige auto's, de immer grijze hemel, het gedonder met haar domme koppige man.
Zij draagt het zwaarste kind, een jongetje met dunne oogjes, die nooit stilzit.
Zij wil de kinderen wat vertier gunnen, hij houdt de knip op de portemonnee.
Hij wil weg, liefst nu dan straks, ver weg van het lawaaierige vertier. Op zijn gemak de Tour de France afzien, terwijl zij oppast, strijkt en kookt. Zwijgen en werken.
"On avait demandé des bras et on nous a envoyé des hommes," zeiden verbouwereerde patroons, midden de jaren zestig, toen hun Marocains plots de mond roerden.

Het duurt generaties eer de geest van het kolonialisme is uitgeroeid.

PoëzIendestad

Het zwarte meisje met de gebloemde hoofddoek op een zondagochtend in de Fabrieksstraat passeert mij zomaar.
Een wilde passievrucht, een wolkje cocos, een vleugje papaya.
Het aroma van Kongo.

Just a fragile touch from the African skies.

Gespot : Het Koppel

Een koppel van middelbare leeftijd rust uit op een bank op de so called Ramblas aan het Centraal.
Hij is totaal uit de maat en schreeuwerig gekleed en zij te opzichtig geschminkt en bezig aan het afslanken.
Ook haar kledij volgt het roekeloze diëten nog niet helemaal. De portemonnee kan het tempo van het Weightwatchen niet bijhouden.
Ze zitten, hoofdje tegen hoofdje, te genieten van de milde zon in de vroege namiddag.
Ze plegen te lang en te vriendelijk overleg vooraleer ze beslissen waar en wanneer ze opstappen.
Ze zijn nog niet lang samen.
In een duurzaam koppel van die leeftijd volgt de éne de andere of de andere de éne.
Het broze zoeken van een koppel in de midlife.

Stadsbrief : Het Nieuwe Plein

Beste Bruksel,
Slechts één ingreep is nodig op het Maurice Van Meenenplein in Sint-Gillis om een totaal andere ruimte te creëren. Supprimeer de twee zijstraten links en rechts van het Gemeentehuis (er zijn meer dan voldoende verbindingen met de achterliggende straten).
Verbied parkeren op het plein, effen de voetpaden en het plein en gebruik dezelfde steen.
Diepe caféterrassen, ademruimte voor kinderen, voetgangers, passanten, marktkramers.
Zo simpel, zo helder, zo sprankelend kunnen Brusselse pleinen worden als u maar heel even mijn goede raad opvolgt.
Met een burgemeester die tevens minister-president is, is dit slechts een formaliteit.
Ik kijk er al naar uit.
U immer toegenegen,
Pacha Kroet.

Het detail

"Hoelaat het was.."
We raakten toevallig aan de praat bij Les Brasseurs.
Het was al na vier uur en zijn vrouw was telaat, maar hij vond het niet erg.
Ik was terug uit Frankrijk en hij maakte een opmerking over mijn gebruind gelaat.
"Te warm," zei ik nog, maar hij, hij kon dat goed verdragen.
Alleen zijn kinderen, die hadden daar wat moeite mee. En hij vertelde honderduit. Apetrots.
Hoe ze volgende week op vakantie gingen, met een groep, veertien en achttien waren ze en het verbaasde hem hoe alles zo snel passeerde. En ze groeien als kool mijnheer.
Drie dagen op internaat, een halve week thuis, hij werkte in een ploegensysteem. Het pensionaat dat leek hen het makkelijkst.
En ja, ze worden al wat ouder. Moeten stilaan afstand leren nemen van thuis.
Op school ging het vrij goed, beter dan in de vorige waar er minder aandacht was voor het persoonlijke.
Ze zagen daar niet de bomen door het bos. Kinderen hebben toch allemaal hun eigen persoonlijkheid, hé mijnheer.

Pas een nieuwe wagen gekocht, moet toch zien dat de jongens wat ruimte hebben.
Dat ze makkelijk de wagen in en uit kunnen.
Daar is hij wat bang voor, ze worden zwaar, hoelang ging hij ze nog kunnen dragen ?
Neen, ze hebben nooit gelopen.
Er was alleen een vage herkenning, een wild gebaar als hij ze ging ophalen.
Soms beten ze in hun pols of schudden zomaar wat men hun hoofd, een rauwe kreet.

Het leek maar een detail.

PoëzIendestad

De kaalgeschoren hagelwitte poedel, een lammetje haast, ligt als het kindje Jezus in de dikke bruine pollen van zijn baasje. Hij sust hem wanneer hij beeft en hem angstig aankijkt als de tram arriveert op het perron van De Brouckère.
Het hondje is zwaar geparfumeerd, neigt wat naar Boss.
Bij het opstappen wordt hij in de Metro gerold als een forse cervela.
De geur van Boss en de zwarte drukinkt op de witte poedel : het matcht wonderwel.

Een broer en een zus

"Zet u opzij !"
"Als ik nu liever hier sta.."
"Ga weg zeg ik u..".


Hij staat vlak voor haar, haast op de tenen van de vrouw.
De jongen is hooguit veertien.
Ze wachten op de trein richting Aalst op een tochtig perron van Brussel Zuid.
De moeder zucht en schudt haar hoofd. Op woensdagnamiddag keert ze terug van een zoveelste consult bij de kinderpsychiater, alweer nieuwe pillen. De éne pil zorgt dan weer voor een vreemde cocktail in zijn hoofd wat dan weer moet worden gecorrigeerd met andere medicijnen.

Haast wekelijks moet ze naar school, er is begrip maar niet eindeloos en dus moet er altijd worden bemiddeld, gesmeekt haast. Hij heeft al zoveel scholen gekend.
Er is ook een zusje bij, een speelvogeltje met vrolijke krullen, ze huppelt dartel op de tegels van het perron.
Tussen alle conflicten heeft ze een eigen klein territorium veroverd, ze voelt dat ze mama niet teveel mag belasten en ze heeft dan maar zelf een plekje ontgonnen.
Ze praat in zichzelf alsof een geduldig speelkameraadje haar vergezelt.

De jongen heeft nog meer in petto. Beetje over en weer wiegen. Links en rechts, over de schouders van de vrouw als een soort rituele dans. Het kleine folteren. Het stille sloopwerk van een kind op dool.
Men spreekt naast de karakterstoornissen nu ook van ADHD en nog wat ingewikkelde woorden die de vrouw amper onthoudt. Van de theorie heeft ze onderhand de buik vol.
Dan begint de jongen te dansen, zoveel onrust in een veel te zwaar lijf. Wordt ook nog gepest alhoewel hij zich fel verweert, soms tot bloedens toe.
Een volle zak zoute chips heeft hij in een mum achter de kiezen, hij blaast in de verpakking en dreigt een paar keer met zijn vuist de zak te doen knallen. Trekt net op tijd zijn hand weg, herbegint, grijnst. Tergend.
De moeder wendt het hoofd af, verbijt haar tranen. Er is alleen maar onmacht.

De trein arriveert.
Hij trekt geniepig aan de paardenstaart van zijn zus.
"Allé Koen..". Ze lacht het weg zonder zich op te winden.
Daarop geeft ze de moeder een hand. Zij gaat voorop.
Heel even maar glimlacht de vrouw.

vanorenzeggen

Eergisteren in het wachtzaaltje bij de huisarts vertelde een lijvige vrouw over haar nichtje.
De jongedame werkt bij een consultbureau in de buurt van het Schumann. Toen ze daar verleden week, vrij laat, de metro nam richting Debroux werd ze plots aangevallen door een razend dier.
Het zou, volgens de beschrijving, een vos kunnen geweest zijn die haar een forse beet toediende in haar rechterkuit. Het dier verdween meteen toen ze luid begon te schreeuwen en omstaanders kwamen aangelopen.
Het is algemeen geweten dat vossen zich steeds meer naar het centrum begeven via de metrogangen.
Na middernacht kunnen ze makkelijk vanuit het woud via spoorlijnen en tunnels tot diep in de stad doordringen. Het is verbazingwekkend dat dit gebeurde nog vóór het sluitingsuur van de metro.
Het is zeer zelden of vrijwel nooit dat een vos een mens aanvalt zonder voorafgaande provocatie.
Gevreesd wordt dat vossen al zodanig zijn verstedelijkt dat ze hun mensenschuwheid ontgroeien en driester worden.
Men raadt aan 's avonds niet meer aan de uiterste randen van de perrons te gaan staan maar eerder in het midden en liefst in de nabijheid van andere passagiers.

Gespot : Het Vuil van de Straat

Net als het vuilnis aan de rafelige randen van het station liggen restjes mens, geplakt tegen de hoge ruiten van het Noord.

Overschot, menselijk afval.

Zo af en toe speelt de wind door de proppen, blikjes, lege zakjes Delhaize.
Zoals de Roma’s die af en aan schuifelen en dan weer teruggaan, zo rollen de kartonnen bekertjes, gejaagd door de wind, terug naar hun oorspronkelijke plek.

Alles en allen liggen te wachten tot ze worden weggespoeld, opgeruimd en weggegooid.