Hij slaapt werkelijk.
Midden in de geruisloze tentoonstelling van Georgio Morandi is hij langzaam uitgedoofd.
Mooi, voeten gekruist, handen op de buik in de roodfluwelen ovalen zetel bij Les Natures Mortes.
Zijn vrouw, een corpulente blondine in een donker kleed, net als hij ver de zestig voorbij, zit een tijdje naast hem en laat hem dan. Af en toe komt ze langs.
Ik vermoed dat hij op onbewaakte momenten zomaar in slaapt valt in haar brede zwarte schoot.
Een intiem portret, zou mooi passen tussen de doeken van de Italiaanse grootmeester.
Maar ook zo, vredig zoals hij ligt, je hoort hem amper asemen is hij een levend Nature Morte, een vleesgeworden stilleven.
Slechts een paar penseeltrekken, ruwe schets, enkel de stilte, de kracht van het niets.
Mensen schuifelen gedempt voorbij, woordeloos genieten.
Morandi verdraagt geen ohlala's, geen verrukte kreten.
Hier regeert het tijdloze.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten