De oude Javaanse zeult op deze weifelende achternoen een zwarte kabas.
Ze lijkt te dwalen. Maar dan stopt ze, als op een afgesproken moment en plek op de uitgeleefde Vlooienmarkt.
Ze strooit wat brood, het lijkt wel geteld, verkruimeld tussen haar kromme vingers.
Net genoeg voor één duif, die landt meteen.
Dan strompelt ze voort, een paar meter, opnieuw een plukje, een nieuwe duif meldt zich aan.
Zo trekt ze een lang spoor, bevolkt met intimi.
Geen lompe hand, alles ineens, geen wilde vlucht die neerstrijkt.
Ze lijkt dwaas. Niets is minder waar.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten