Opgemerkt

Ongemerkt schuifelt hij dichter bij. In brede kringen tot hij strandt op een meter of twee van haar.
Hij glimlacht, zij antwoordt aarzelend.
Wacht je ook, zoiets. Jawel, trein heeft vertraging, lijkt het. Altijd die vertragingen hé..
Ze lacht weifelend. Niks aan te doen.. Dan kijken ze beiden een andere kant op. Wat gesnuffel.
Zij zit op de getraliede bank, hij staat recht op het Hortaplein.

Hij : zwart met donkere bril, te jong gekleed voor een veertiger.
Zij : timide, beetje zwaar Afrikaans in de heupen, hooguit vijfendertig, strakke jeans, donker diadeem.
Gelukkig regent het niet.. Ze lacht wat verlegen.
Hij neemt zijn mobieltje, een bevriende garagist ofzo, over een voiture, opschepperig, breit er veel tierlantijntjes rond, lijkt een verkoper uit Kuregem met de air van Rockefeller.
Zij doet alsof ze belt, alleen oui, à tout à l'heure, oui j'arrive. 
Ze telt ook mee. Ze wiebelt lichtjes over en weer, monstert hem heel even.
Ze aarzelt. Weet het niet. Wat moet ze ?
Hij lacht uitbundig, pronkerig luid in zijn GSM en haakt in.
Kijkt even naar het uur. Hoe laat is je trein ? Goesting om iets te gaan drinken ? Ze schudt beetje lachend van neen. Ze wachten op mij thuis, ze moest snel iets verzinnen.
Het duurt hem te lang, teveel moeite om misschien bot te vangen.
Bon, je dois y aller, bonne soirée .
Toi aussi.
Hij verdwijnt door de dubbele rij van de Gare du Midi.
Toen hij haast uit haar zicht verdwijnt kijkt ze op.
Ze glundert, broos maar voldaan.