Het anorexmeisje heeft lang, lang niet meer gelachen.
Zelfs niet geglimlacht.
Zoals ze wacht aan de lichten van de Porte de Namur, haar lange witte gezicht, dof, haar magere blanke knieën, de roetzwarte rok.
Het lichaam uitgeteerd, de geest opgedroogd.
Dan wordt het groen, ze stapt meteen de straat over, schaduw dun als een rietstengel.
Ze lijkt zich te haasten, weg van het uitgelatene, de glamour, de ronde mensen.
Op zoek naar een donkere plek om te schuilen.
In de Waversesteenweg ben ik haar spoor bijster, geheel en al verzwonden.
Even een duistere schim : het anorexmeisje aan de Naamse Poort, helemaal verdampt in Matonge.
Een hallucinatie in de stadsjungle.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten