Twee vooraan, twee achteraan.
Ze zijn al een tijdje in de weer, de dikke snor wijst naar links, zijn slordige kompaan schudt het hoofd.
Er wordt geduwd, getrokken, geschoven, nog eens omhoog, dan gekanteld.
In de smalle deur van de Snack Royal aan de Alsembergsesteenweg probeert men een blauwe sofa naar binnen te wurmen. De twee mannen vanvoor wisselen van plaats, ze schudden nu allevier het hoofd, de moustache laat een zware rochel. Er wordt wat onverstaanbaars geroepen.
Hoelanger hoemeer weigert de zetel zijn medewerking. Een ezel die vlak vóór de stal geen poot meer verzet.
De slordige zet hem kwaad neer en geeft hem nog een fikse schop toe. Nu kunnen ze het helemaal schudden.
Ze geven het op.
De lange zetel wordt opnieuw in de camionette gehesen. Maar zie daar :
de sofa past niet meer in de laadruimte ? Alweer discussie en over en weer gepraat. Ligt het aan de nervositeit van de occasionele verhuizers of aan de gezwollen zetel ?
In de Zen wordt dit verklaard : werk nooit tegen de nerven in, laat het hout 'werken'. Laat het paslood zelf zijn weg zoeken, gebruik nooit 'tegenkrachten'. Forceer niets.
De vier zijn allerminst 'zen' : vloeken en tieren.
De zetel daarentegen blijft stoïcijns kalm, laat het allemaal aan zich voorbijgaan.
Hij heeft de boodschap van de Zenmeester tenvolle begrepen.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten