"Tu veux un concert gratuit ?"
Alvorens ik oui of non kan prevelen zet hij al een lauwe Led Zeppelin in op een speelgoedgitaar die niet alleen vals klinkt maar waar hij ook nog schabouwelijk op speelt.
Hij is gekleed in een zwarte pardessus, heeft het kapsel van de jonge Joe Cocker maar jammer genoeg niet zijn stembereik.
Ik geef hem een stuiver want ik heb geen zin in een warrige discussie en hij begeeft zich zonder pardon naar de volgende tafel.
De zon is mild op deze namiddag aan de Parvis van Sint-Gillis. Ik wentel mij vergenoegd in de warme couleur glocale van dit heerlijke plein.
Alle tafeltjes zijn bezet. De dienster van Au Libre Air heeft één scheurtje in haar zwarte jeans ter hoogte van haar rechterknie en dat baart meer opzien dan de zwaar gedecolleteerde blondine op het terras ernaast. Men moet niet altijd zijn hele koopwaar in de vitrine zetten. Soms laat een soit disant nonchalant scheurtje veel meer aan de verbeelding over.
De zwarte reggae-muzikant aan Brasserie L'Union heeft veel praat maar ik betwijfel of hij evengoed zingt dan ratelt, misschien moet hij zich toeleggen op hiphop.
Naast mij zit trouwens Jezus Christus die een onsterfelijk lied componeert samen met één van zijn kortharige adepten. Daar gaan we nog van horen.
Een jonge vader drinkt zijn Leffe met een dreumes gebonden op zijn buik. Jong geleerd.
En er is de schreeuwerige omroeper van het circus op het Munthof waarvan ik hoop dat het repeteert, zoniet spelen ze voor een lege tent, maar ik vrees ervoor.
En tussen al dit kleurrijke volk laveert welgeteld één bejaard echtpaar, arm in arm, traag schuifelend als twee slakken in een droog bos. Ze zijn zo doodgewoon en onopvallend dat ze zwaar opvallen, alhoewel het niemand opvalt.
Op deze maandagnamiddag werkt of studeert er nobody aan de Parvis maar de graad van joie de vivre ligt dan weer torenhoog boven het gemiddelde. Tot ver buiten de stad.
Wordt dit ooit eens in kaart gebracht ?
Geen opmerkingen :
Een reactie posten