Op het perron van het Rogier staat een heel dunne tweeling. De ene draagt een gigantische koffer op haar rug waarin ik op zijn minst een cello vermoed. Haar identieke zus ziet het kleiner, dat moet een Stradivari zijn.
Ze zijn allebei smoor op een eveneens smalle jongen uit hetzelfde conservatorium. Hij torst een grote rechthoekige doos. Dat zou een reusachtige groene melodica kunnen zijn, maar dit instrument wordt vooralsnog niet onderwezen in de muziekscholen.
Ik heb er het raden naar, ik word zelfs ietwat nerveus bij het pijnigen van mijn hersens. Vragen durf ik niet, de twee meisjes zuigen al zijn aandacht. Het zijn geen concurrenten, je ziet geen venijnige blikken. Wel verlegen, zenuwachtig lachende meisjes die hem allebei wel zien zitten. Hij laat zich niet onbetuigd, de aandacht flatteert hem, twee inéen, dat is evenwel veel voor zo'n smalle jongen.
Ook hij kan niet kiezen tussen de twee ééneïigen, in zo'n symbiose maak je onvermijdelijk brokken.
Verscheurende keuze voor de jonge muzikant in spe.
Dat wordt een trio in mineur.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten