De man heft pink en wijsvinger, met zijn linkerhand kronkelt hij sierlijk met een stuk of wat andere vingers.
Er zit veel volk rond hem, in een wijde kring, wel twintig jonge mensen, net de middelbare school ontgroeid. Ze zitten gehurkt rond het tableau Episode des Journées en Septembre 183O, bloedige taferelen nadat de Stomme van Portici het vuur aan het lont had gestoken in de Munt.
Doch dat is bijzaak, nooit wordt het schilderij bekeken, de voorman zit zelfs met zijn rug naar het reusachtig doek in de hall van het Museum voor Schone Kunsten.
Er wordt vaak appèl gedaan op de toehoorders, ze reageren alert, vingers hoog, luchtalgebra.
Er wordt geknikt, iemand anders schudt van neen en heft zijn arm, sierlijk hoog als de lenige hals van een witte zwaan.
Dan steekt opnieuw een jongen pink en wijsvinger vooruit, een andere toont drie vingers en een vuist.
Een meisje maakt een vierkantje met een gekromde middenvinger en duim.
Het wonderlijke ballet van vingers en handen.
Iedereen luistert geamuseerd, de aandacht verslapt nooit. Vaak wordt er smakelijk gelachen. Niemand pakt het woord, er is een grenzeloos respect voor ieders verhaal.
Ze knikken enthousiast als de begeleider met slechts een handopslag een nieuw thema voorstelt.
Meteen gaat een arm omhoog, ze vertelt, een andere wacht haar beurt af, reageert.
De gebrilde jongen met het dunne staartje beaamt. De gids knikt instemmend.
Dan gaan zijn handen weer dansen.
De ongehoorde schoonheid van het stille spreken.
Het ademloze luisteren van de stemlozen.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten