Een man zwart als roet ergert zich aan de wieltjes van een buggy die zijn broekspijpen bevuilen.
De jongen met zwarte oortjes en rooie baskets hoort om 10u20 op school te zitten en de jonge vrouw met de beige hoofddoek belt onafgebroken en alsmaar luidruchtiger, un malentendu entre deux belles-soeurs.
Twee Kongelose mannen discussiëren over Laurent en Etienne alsof het intimi zijn. Zoals de meeste Kongolozen in de diaspora zijn ze pro Tshisekedi, maar het oneens over de timing : il est venu trôp tard, terwijl de andere dan weer vindt dat het trop tôt was.
De Afrikaanse vrouw wat verder glimlacht. Mannen.. terwijl zij oorlogje speelden hebben de Afrikaanse vrouwen al die jaren door in de marmite blijven roeren en de kroost onderhouden.
Ik hoorde het een tijd geleden van een Kongolese Mamma in de KVS.
En dan verheft de metrosinger zijn stem.
Een forse vent met een rode haarband, all the way back from the sixties, hoogst vriendelijk :
"Bonjour Mesdames et Messieurs, je vous souhaite tous une très bonne journée."
De Arabische grijsaard naast mij schudt het hoofd, een andere verbergt zijn gezicht achter de krant.
Niet zozeer zijn stem of instrument bekoren, alhoewel allebei behoorlijk, neen, het is simpelweg wáarover welke beklijft en ontroert.
"J'ai quitté ma maison.." - die zit. Maar dan gaat hij verder met luider, steeds krachtiger stem, heel even een hapering, een aarzeling, een krop in de keel, een herinnering ?
"J'ai quitte ma maison, ah comme je t'adore ma patrie..".
De ballade van een vluchteling, van wagon naar wagon tussen Arts-Loi en Midi.
Hij zingt nog een verwarde versie van Guantanamera en dan opnieuw : "J'ai quitté ma maison, ah...".
Zijn repertoire is beperkt, who cares ? Er komen en gaan altijd weer nieuwe reizigers op en af, heer en weer.
Tout le monde a quitté sa maison, tenslotte is iedereen nomade.
Maar de éne al wat meer dan de andere.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten