Aan het begin van het nieuwe jaar stort de menselijke soort zich op de afgeprijsde doch gedemodeerde waren, zoals uitgehongerde wolven op een malse weerloze prooi.
De bankkaarten immer in aanslag, portemonnees binnen handbereik, want plots is alles bereikbaar, grijpbaar, koopbaar.
De Sans Papiers in de Kartuizersstraat toont een déclaration de travail aan de gebrilde verkoper van Espace Bizarre. Die was even komen stoeproken als de Pakistaan hem lastig valt.
Hij schudt hem niet meteen af, luistert gewillig, geeft hem een sigaret. Hij kijkt, even maar, naar de déclaration de travail, schudt van neen. Hij zegt verder niets maar luistert geduldig, af en toe knikt hij, dat overkomt de jongen zelden.
Hij heeft net vruchteloos aangebeld bij Fedasil en keert op zijn stappen terug.
De man wil werk, werk, werk. Een bestaan godverdomme, niet ten eeuwige dage van dienst naar dienst drentelen, altijd deur op de neus. Weeral verwezen naar een ander loket, ver weg.
Hij heeft wat verwarde papieren, de helft vervalst, met wazige stempels en déclarations, referenties zeg maar, het moet zijn CV wat gewicht geven.
Rondom hem lopen vrouwen met hoge hakken, beladen met zware tassen. "Oh regarde François, ça c'est chouette..". Hij ziet het af zoals een aap in een kooi kijkt naar passanten die gaan en komen waar ze willen.
Niemand bekijkt de Pakistaan, soms gaan ze in een boog rondom hem want hij stinkt wellicht, of hij is gevaarlijk, valt mensen lastig terwijl iedereen gehaast is, het beste is er misschien al uit.
"Oh, oh Françoise vite, bientôt c'est fermé..".
De grijze verkoper blijft knikken net zolang zijn sigaret haast is opgerookt. Hij schiet ze weg, als een volleerde roker, middenvinger achter duim, ze rolt tot in het midden van de straat.
Hij gaat naar binnen, de jongeman wacht even, kijkt opzij, raapt de sigaret op. Ze is nog voor een derde intact, daarmee geraakt hij nog tot op de hoek van de Van Artevelde.
Dan toch nog een beetje solden.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten