De man kijkt verdwaasd voor zich uit, diep in gedachten verzonken.
Het jongetje naast hem, met gekleurde wollen mutsje, weet niet waarheen te kijken.
Het is een enigzins verbaasd verschrikte blik : Mag ik naar pap kijken ? Laat staan hem iets vragen ?
Maar toch ook weer niet te nonchalant of ongenegen, tenslotte hoort hij bij hem.
Een kind dat een ander kind nodig heeft, zeg maar broertje of zusje.
De vader, met zware muizenissen in zijn grote hoofd - het is een al wat oudere papa, diep in de dertig, misschien al veertiger, licht kalend, een grote forse man.
Heeft teveel aan zijn hoofd, een jongere ambitieuze vrouw die wijd haar vleugels uitslaat, de beslommeringen op kantoor en de kleine naar en van de school. Zorgen dat hij op tijd gereed is, ook nog de krant snel doornemen.
Zo struinen ze alletwee over de Onze-Lieve-Vrouw-van-Vaak, niet eens hand in hand.
Het jongetje kijkt heel hoog naar de grote oranjekraan die de straat helemaal verspert.
Hij doet hard zijn best om een aanknopingspunt te vinden, een aanraking, een touch met de grote man naast hem.
De vader wacht alleen maar omdat het kind vertraagt, hij kijkt niet echt, merkt alleen dat hij niet volgt en blijft verder diep in gepeins verzonken.
Een jongeman passeert hen, met zwarte trainingsbroek en zware pull, loopt verdwaasd of gedrogeerd in zichzelf te praten. Hij praat niet tegen zichzelf maar tegen de lucht, maakt zich lichtjes kwaad in een onverstaanbaar gebral.
"Papa", het jongetje trekt even aan de broek van zijn vader, hij lacht eerder krampachtig, is vooral bang "Papa, die meneer praat tegen zichzelf", terwijl hij verder staart naar de vreemde jongeman.
Hij trekt nogmaals aan de broek en kijkt omhoog.
Ook Papa praat tegen zichzelf. In zijn mobieltje geeft hij een boodschap door aan zijn secretaresse.
Het jongetje laat zijn arm zakken en loopt door, zij aan zij met de vader.
Dan begint hij te praten in zichzelf, onhoorbaar, je ziet alleen zijn lippen bewegen.
Het prevelen van een kind.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten