De één na de ander liggen de vrouwen met ontblote schouders en welgevormde dijen treurend op de graven van hun overleden gemalen. Overmand. Frêle freules zijn het, altijd veel te jong voor de oude rijkaards die ze aanbidden. Het hoofd in hun handen, of armen ten hemel in totale ontreddering.
Soms, heel soms, ligt of leunt een jongetje in korte broek en met blonde krulletjes tegen een graf.
Ik mag hopen dat het niet is wat ik denk. Eén jongetje houdt een verdord bloementuiltje in de hand.
Nergens, nergens op het hectarengrote kerkhof van Laken ligt een man, versteend van verdriet op de zerk van zijn gemalin.
De grafkunstenaars van de negentiende eeuw, onveranderlijk mannen, wisten het wel :
mannen verbijten hun verdriet.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten