Soms zit poëzie zo diep verstopt dat men ze niet vindt.
Het volstaat dan even te wachten, zoiets heet geduld.
Het dulden van het wachten.
Op perron Negen van de Midi spreekt men van vertraging, doch dat is een verspreking.
Zo langzaam voelt het meisje naast mij in het boek.
Behoedzaam tasten naar het woord in de duisternis.
Dat moet poëzie zijn.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten